Orthen’s Green Gypsy Jake “Jake”

* 29-11-1996 † 05-09-2008

Je wilde nog zoveel,

Maar je lichaam liet je in de steek.

Mijn lieve Honneponnetje Suikerbeestje,

Mijn Hanias,

Mijn Jake.

Ik heb je moeten laten gaan,

De beslissing was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen,

Maar wel het beste voor jou,

Nu zit je niet meer aan je lichaam vast,

Geen pijn meer voor jou.

Ik weet dat je altijd bij ons zal zijn,

En we komen ooit weer samen,

Lieve schat ik hou van jou ...

Liefs je Mijnvrouw

Fether

* 23-01-2001 † 06-01-2009

In zijn slaap overleden.

Gisteravond was hij niet beneden gekomen, maar goed we zijn aan het verbouwen enzo beneden, dus ja kan zijn dat hij boven ergens is. Maar vandaag was er ook geen Fether die na het douchen de douchbak droog likt. Dus Ed net op zoek naar hem gegaan, want dit is echt niets voor hem. Op zolder lag hij op zijn plekje op een paar dozen.

Een grote donder met een klein hartje.

Dag lief ventje, doe de groetjes aan Jake.

Kim

* 18-01-1999 † 16-10-2009

7 jaar geleden kwam je in ons leven. Als diensthond aangekocht om samen te gaan werken.
Helaas bleek je in de praktijk te veel angsten te hebben om echt met je te werken, dus je mocht bij ons blijven als huishond. Je durfde geen trappen te lopen, je had kennelsyndroom waardoor je snel van slag was. Maar zolang ik maar zei dat het goed was, deed je wat ik vroeg. Onbegrensd vertrouwen had je in mij. Helaas bleek dat een hoop van je onzekerheid kwam uit alle wervels in je rug en nek die verschoven waren. Toen deze op zijn plek zaten, deed je weer veel meer en kon je ook een hoop dingen weer aan. Helaas wisten wij dit pas een jaar geleden.
Een geweldig leven had je, 2 weken geleden nog mee geweest op dogtrail, je voelde je een jonge hond. Tot het noodlot maandag toesloeg en je 's morgens een maagkanteling kreeg. Doordat je moest overgeven en je daarna ging liggen heb je dit bijna zeker opgelopen. De operatie liep voorspoedig, een operatie uit een boekje. Je herstel ging misschien nog wel beter. Je at en dronk, je poepte en plaste. De cruciale 48 uur kwam je goed door. Alleen daarna ging het fout, je sluitspieren van je maag werkte niet meer. We konden niets anders dan je laten gaan. Om 03.12 uur op vrijdag ochtend ben je in mijn armen overleden.

Lieve meis, je zal in mijn kennelnaam altijd voort blijven leven.
Ik heb zoveel van je geleerd, je was een hond uit duizenden.
Je angsten overwon je aan mijn zijde.
Stoer, sterk en dapper.
Ik zal je missen, maar ik weet dat je altijd bij me zal zijn.

Je vrouwtje

Sterday

* 20-05-2008 † 08-02-2010

Vanaf de eerste keer dat ik je foto zag was ik al verliefd op jou.
Ooit zou ik ook zo'n mooie Coronet in mijn hok hebben lopen.
Jij hebt mij de schoonheid van zilveragouti laten zien.

Ineens zag ik een advertentie staan,
Dat Jiska een nieuw thuis voor je zocht.
Het lukte niet meer om zwanger te worden,
Dus je mocht gaan genieten van je pensioen.

Ik had je zo graag die mooie jaren willen geven.
Bij mij mocht je gaan genieten van je pensioen.

Maar helaas is er anders besloten,
Je reis vandaag ging elders heen.
Heen naar de sterren,
Daar waar al onze dierenvriendjes al zijn,
Aan de andere kant van de rainbowbridge.

Ik had je zo graag in mijn armen willen houden,
Je al mijn andere cavia vriendjes laten zien.
Nooit zal dat gebeuren,
Maar in gedachte zal je ook altijd bij mij zijn.

Liefs, je bijna vrouwtje.

White Mountain c.s. De Klavertjes

* Medio 2005 † 25-06-2011

Op het caviaforum stond aan oproep, dat iemand die cavia’s opvangt ziek was geworden en niet meer in staat was om haar cavia’s op te verzorgen zoals ze graag zou willen. Aangezien mijn villa nog genoeg ruimte bood heb ik aangeboden om twee cavia’s op te vangen. Ik gaf aan wat ik kon bieden en zij zou er twee voor mij uitzoeken om naar mij toe te verhuizen. Zo kwamen White Mountain en Dagdamar beide in mijn leven.

White Mountain was al wat ouder, maar dat was geen enkel probleem voor mij. Ik was op slag verliefd op beide dames en ik zag ook dat het makkelijk was om twee spierwitte Coronet’s uit elkaar te houden.

White Mountain, ik heb je leren kennen al een verschrikkelijk lieve cavia, die graag van kroelen en tutten hield. Naar de andere cavia’s was je aardig bazig, jou wil was wet en iedereen accepteerde dit. Het leven was voor jou één groot feest, tot je begin dit jaar verlamd raakte aan je achterpoten. ‘Ouderdomsverlamming’, niets meer aan te doen. In overleg met je vroegere vrouwtje heb ik besloten dat je bij ons mocht blijven zolang je het nog naar je zin zou hebben. Het leven moest een feest blijven en geen lijdensweg. En jij bleef feest vieren, ondanks je verlamming was je nog aardig de baas in huis. Je stond altijd vooraan voor je eten en je liet niet met je sollen.

Tot afgelopen woensdag. Ineens lag je daar in je hok op je zij te schudden en doen. Je deed je kop omhoog toen je me hoorde, maar je kon niet meer opstaan. Ik heb je meegenomen naar binnen om te kijken wat er aan de hand was. Je wilde eten en alles ging er in als een gek. Je kwam weer bij en je stond weer op je poten. Ik knipte je haren nog even bij, want sinds je verlamming liep je met een korte coupe rond, alleen je hoofdharen bleven lang, want daar wilde jij de schaar niet in hebben. Na een tijdje ging je weer terug naar je maatjes. Ze vingen je op en altijd zat er iemand naast je.

Helaas, vanmorgen ging het mis. Je zat apatisch voor je uit te kijken en wilde niet eten. Ik moest naar de training, maar belde naar Ed of hij direct als hij thuis kwam naar je toe wilde gaan. Ik kreeg een sms-je, je was vlak nadat ik weg ging overleden.

Ed wilde je uit het hok halen, maar de anderen waren het er niet mee eens. Ze bleven om je heen zitten en lieten je niet alleen. Na een tijdje had hij eindelijk de andere cavia’s zover om je te laten gaan. Wat waren jullie een hechte familie samen.

Het zal stil zijn in het hok. Ik zal het gefluit van mijn waker missen, want jij was de waker in de groep. Hopelijk neemt iemand anders deze functie over, want wat een prachtig iets is het om een waker in je groep te hebben, ik genoot van het gefluit.

Liefs,

Je Vrouwtje

Tibet van Hildernisse “Tibby”

* 23-05-2003  † 01-03-2012

Je carrière in de training ben je begonnen samen met het baasje. Jullie hebben samen IPO en BvD getraind. Toen wij besloten hiermee te stoppen en ik weer verder wilde in de agility, was het de beste keus om met jou verder te gaan en baasje verder te trainen met Miep.

Ons begin was samen in de agility. We gingen wedstrijden lopen en toen kwamen we erachter dat je bekken instabiliteit had. Beter was het voor je om te stoppen met springen, dus we gingen samen dansen. Het dansen vond je geweldig, je deed het met veel plezier. We begonnen in de freestyle, maar bleken beter te zijn in de Heelwork to Music, dus daarin gingen we verder. De ene prijs na de andere wonnen we samen. De promoveerde snel naar een hogere klasse en weer bleven de prijzen binnen stromen. Tot twee maal toe zijn we Nederlands Kampioen geworden in onze klasse. We hebben er hard voor moeten werken, niets voor niets.

Vorig jaar haalde we voldoende punten om als eerste binnen de FHN te promoveren naar de advanced klasse Heelwork to Music. De hoogste klasse die je kan bereiken. We hebben gelukkig twee maal ons mogen bewijzen in deze klasse.

Lieve lieve Tibby,

Van diensthond naar danspartner, iets waar mensen vaak raar van stonden te kijken.

Soms leek het alsof alles ons kwam aanwaaien, maar niemand zag hoe hard we hebben moeten werken om daar te komen. Je was geen makkelijke hond, je zou naar een ander gezin gaan, maar jou karakter was te fel voor dat gezin, dus ben je bij ons gekomen. Eerst samen met het baasje, daarna samen met mij.

Nieuwe uitdagingen zochten we op, maar niets was te gek voor jou. Africhting, agility, dogdance, combisport, we hebben het allemaal gedaan. Samen als één team.

Vorige week constateerde we een gezwel in je bek. De operatie kon pas een week later, dus we hadden nog de mogelijkheid om nog samen een les te trainen en een wedstrijd te dansen. Deze tijd heb ik samen met je genomen, afscheid nemen, nog een laatste keer stralen. We hebben het gedaan, gedanst zoals we nog nooit gedanst hadden, een mooier afscheid had bijna onmogelijk geweest.

Vandaag zou je geopereerd worden, maar toen je onder narcose was, schrokken we ons rot. Het gezwel was lelijk, je kaak aangetast. Er was maar één keuze de juiste, je meteen laten gaan. Je had de meest agressieve vorm van kanker en dat kunnen we niet winnen.

Alleen mijn egoisteme aan de kant zetten en voor jou kiezen, dat is wat ik kon doen. Ik heb je laten gaan.

Meis, wat zal ik je missen ....... Maar je zal altijd in mijn hart blijven en alles wat je me geleerd heb, zal ik de rest van mijn leven meenemen.

Liefs,

Je vrouwtje.

Humpie

* september 2009 † 13-05-2012

Tegen mijn principes in heb ik Humpie meegenomen uit de dierenwinkel. Ze was al oud voor een cavia in een dierenwinkel en ze zou als slangenvoer worden opgehaald. Humpie was een lieve kroelcavia en ja, zo’n lief diertje wil je niet als voederdier aan haar einde laten komen.

Humpie was een rustige dame die wel wist wat ze wilde en graag een kroel wilde hebben.

Ik was het hok aan het verschonen toen ik erachter kwam dat Humpie wat rustiger was dan normaal, dus ik haalde haar uit het hok en keek haar na. Ik kon niets vreemds vinden, waarom ze zo rustig was, maar ze gooide ineens haar kop naar achteren, haalde twee maal kort adem en ze overleed in mijn armen.

De schok was groot, binnen een paar uur was ze van een vrolijke cavia veranderd in een lusteloze cavia en ineens is ze overleden.

Lieve Humpie,

We hebben een goede tijd samen gehad, 2,5 jaar is niet erg oud voor een cavia, maar ik weet ook dat je niet lang ziek geweest bent. Hoe het komt dat je ineens je laatste reis ging maken, dat weet ik nu nog niet. Maar het is goed zo.

Doe alle andere cavia’s aan de andere kant de groeten van mij.

Ik zal je nooit vergeten, mijn grote kleine Humpie.

Liefs,

Je vrouwtje.

Jip c.s. Dutch Star

* 03-07-2007  † 25-11-2012

Een cavia met een missie, dat was onze Jip. Ik kreeg twee bange cavia’s in huis en na wat informeren kreeg ik de tip om een sociale castraat erbij te nemen. Dus na lang zoeken kon ik in Zeeland een lieve jongeman ophalen, Jip genaamd. Hij was lief en sociaal zowel naar de dames als naar mensen. Honden was hij ook gewend, dus het kon niet beter. Na de langste reis van zijn leven 2,5 uur rijden, mocht hij bij ons komen wonen. En hij heeft zijn taak altijd heel serieus genomen. Hij kon de dames onder de duim houden, de angstige cavia’s leren dat mensen niet eng waren en honden ook heel normaal in huis is.

Lieve Jip,

Je vorige vrouwtje liet je gaan met veel tranen in haar ogen. Ze was stapel gek op jou, maar door ziekte kon ze je niet meer houden. Ze had drie castraten en gaf jou met mij mee, omdat zij zei dat jij de beste heer was voor mijn dames. Een missie kreeg je mee. Leer de andere cavia’s hoe het is om cavia te zijn. Leer ze dat je niet bang hoeft te zijn voor mensen, dat je kan vluchten je huis in als je bang bent en dat groente heel erg lekker is en gezond voor een cavia. Iedere cavia werd opgewacht met veel plezier en rust. Iedere cavia was goed, of ze nu voor altijd bleven of alleen maar als logee bij ons waren.  

Vorige week zei ik al dat je oud aan het worden was, je kwam niet meer zo snel, je at langzamer, maar dat je zo snel weg zou gaan had ik nooit geloofd. Ineens was je weg, zonder gedag te zeggen.

Doe iedereen de groetjes daarboven, ik zal je missen.

Liefs je vrouwtje

© Copyright 2010 "Kennel van Aka Kim"

Dagdamar c.s. De Klavertjes

* Medio 2007 † 13-12-2012

Jij bent samen met White Mountain vanuit België bij ons komen wonen. Jullie vrouwtje was ziek en zij zocht nieuwe baasjes voor een groot deel van haar opvangcavia’s. Swaas heeft jou voor mij uitgezocht, niet zo oud nog maar wel erg schuw. Ze wist dat ik dat niet erg vond en jij ging met mij mee. Helaas heeft ze heel erg veel moeite met de dood van Jip gehad en is vlak na hem overleden.

Lieve Dagdamar,

Jij kwam bij mij omdat je heel erg bang was. Maar omdat jij bij mij buiten kon leven en ik jou je rust zou geven, mocht je naar mij toe. Jip ving jou meteen op, hij zorgde tot zijn dood toe voor jou. Eerst kreeg jij van hem eten, daarna ging hij zelf eten. Stond er een vreemde voor het hok, dan ging hij voor jou zitten. Alles deed hij voor jou. Zeker sinds White Mountain je vriendin niet meer in staat was voor jou te zorgen, want zij heeft dat ook altijd gedaan.

Na Jip zijn dood werd jij zijn kloon. Je stond op zijn plaats als ik eten kwam brengen, je deed zijn trucjes na, je was hem geworden. Maar helaas het was vooral zijn gemis, wat je ertoe zette om te doen of jij hem was. 3.5 week na zijn overlijden lag jij ineens dood in je hok. Je kon echt niet zonder hem.

Ik zal je zeker missen, maar ben blij jou ook van een andere kant te hebben gezien voor 3.5 week, ik heb je in die tijd mogen kroelen en aanhalen, maar het was niet genoeg voor jou.

Je bent weer bij je vriendje, het is goed zo.

Liefs, je vrouwtje.

Igor

*14-11-2008 † 23-12-2012

Na het overlijden van Jip, zijn wij weer op zoek gegaan naar een nieuwe castraat. Om te voorkomen dat de groep dames met elkaar in onmin gaan leven. Maar ja, ze wonen buiten en als je in deze tijd van het jaar een nieuwe cavia erbij wilt, kan dit alleen door een cavia te kopen die ook buiten leeft. Bij S.O.S. Bonnie een cavia en kattenopvang in België hadden ze een paar castraten zitten. Igor was sinds een 2 weken weduwnaar, dus een geschikte kandidaat voor mijn meiden. Op 9 december ben ik hem gaan halen, hij heeft maar 2 weken mogen genieten van zijn 7 vrouwen.

Lieve Igor,

Je had je leven lang samen gewoond met je vrouw. Zij is door ziekte overleden en jij stond dus ter herplaatsing in de cavia opvang. Mijn dames waren ook net weduwe, dus we dachten een perfecte combinatie. Ik ben je in België op gaan halen, maar kreeg wel te horen dat je wat timide was, waarschijnlijk door het overlijden van je vrouw. We hoopten dat een nieuwe groep dames je goed zou doen.

In eerste instantie schrok je je wild, zoveel meiden. Maar al binnen een uur zat je bij ze te eten. Je zat altijd bij hen in de buurt, je kwam voor je eten, maar toch was je niet helemaal in je hum. Eenzaam maar niet alleen, zo kan je het het beste zeggen. 23 december heb ik jullie ‘s morgens vroeg eten gegeven en na de danswedstrijd ‘s avonds ging ik weer naar jullie toe. Ik schrok me echt rot, daar lag jij in je huisje. Je was vertrokken.

Waarschijnlijk niet over de dood van je vrouw heen kunnen komen, mijn dames konden je niet geven wat jij zocht.

Ik had je graag nog een paar goede jaren willen geven, maar het heeft zo niet mogen zijn. Maar 2 weken was jij bij ons, maar je had wel al lang een plek in mijn hart veroverd.

Je bent weer waar je het liefste was, bij jou eigen vrouw.

Liefs, je vrouwtje.